این که خاک سیهش بالین است
تا کی آخر چو بنفشه سر غفلت در پیش
انا المسموم ما عندی بتریاق ولاراقی
رفیقانم سفر کردند هر یاری یه اقصایی
میکشیم از قدح لاله شرابی موهوم
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
تو مگر بر لب ابی به هوس بنشینی
یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانهٔ کیست؟
تا اسمان ز حلقه بگوشان ما شود
یارم چو قدح به دست گیرد
دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت
توانا بود هر که دانا بود
دانی که چیست حاصل انجام عاشقی؟
یاد باد آن که چو یاقوت قدح خنده زدی
در دل من یاد تو همیشه زنده است
تیمار غریبان اثر ذکر جمیل است
تجلی عشق در دل‌های شیدا است
ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما
آبروی خوبی، در چاه عشق توست
دوست دارم که خودم را ز خودم دور کنم
