قشنگ‌ترین بیت‌هایی که شنیدید

[MCKPJ]

به نان خشک قناعت کنیم و جامه دلق
که بار محنت خود به که بار منت خلق

به نان خشک قناعت کن، ای دل شاد و خرم
که در دلقی ز نازک‌تر، خوش‌تر ز بار غم

به زحمت‌های خلق، دل خود را مشکن
که در سادگی، خوشی است، در دل بی‌کرم

به یاد روزگارانی که در فقر می‌گذشت
خوشا آن روزها، با دل‌های بی‌درد و غم

 

[Mohammad_jafari]

به نان خشک قناعت کن، ای دل شاد و خرم
که در دلقی ز نازک‌تر، خوش‌تر ز بار غم

به زحمت‌های خلق، دل خود را مشکن
که در سادگی، خوشی است، در دل بی‌کرم

به یاد روزگارانی که در فقر می‌گذشت
خوشا آن روزها، با دل‌های بی‌درد و غم

 

[نون]

چیست این سقف بلند ساده بسیارنقش
زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست

 

[majn0_0n]

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد؟
«بال» وقتی قفس پَر زدن چلچله هاست

 

[majn0_0n]

کاش دست دوستی هرگز نمیدادی به من
آرزوی وصل از بیم جدایی بهتر است

 

[majn0_0n]

زندگی _این تاجر طماع ناخن خشک پیر_
مرگ را هم چون می ناب کم کم میفروخت

 

[mechoney]

صبر را عاجز کند دردی که بیش از طاقت است
صایب تبریزی

 

[majn0_0n]

وه که مرگ از زندگی با ننگ به
جام زهرآگین همان بر سنگ به

 

[نون]

تو را چه باک از عشق ورزی
حتی با موی سپید

گوته

 

[نون]

من
با من
به نهایت همه چیز می‌رسم
من
با تو
به بی نهایت ....


عماد سعیدی

 

[پرواز]

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم هواداران کویش را چونان جان خویشتن دارم.

 

[نیایش :)]

خوش است با غم هجران دوست سعدی را
که گرچه رنج به جان می‌رسد امید دوا‌ست

 

[majn0_0n]

چون ساختهٔ دردم در حلقه نیارامم
چون سوختهٔ عشقم در نار نخواهم شد

 

[پرواز]

سراسر رفتن و رفتن
با تردید هنگامه شب
از سنگی میانه رود پریدن
در گوشم نخوان تو《 قصه نرسیدن》
دراز است راه میدانم

 

[نون]

حافظ غم دل با که بگویم که در این دور
جز جام نشاید که بود محرم رازم

 

[my name is tanin]

کل شعرش قشنگههه
تو نه چنانی که منم، من نه چنانم که تویی

تو نه بر آنی که منم، من نه بر آنم که تویی

من همه در حکم توام، تو همه در خون منی

گر مه و خورشید شوم، من کم از آنم که تویی

با همه ای رشک پری، چون سوی من برگذری

باش چنین، تیز مران! تا که بدانم که تویی

دوش گذشتی ز درم، بوی نبردم ز تو من

کرد خبر گوش مرا، جان و روانم که تویی

چون همه جان روید و دل، همچو گیا خاک درت

جان و دلی را چه محل، ای دل و جانم که تویی

ای نظرت ناظر ما، ای چو خرد حاضر ما

لیک مرا زهره کجا، تا بجهانم که تویی

چون تو مرا گوش کشان، بردی از آن جا که منم

بر سر آن منظره‌ها، هم بنشانم که تویی

مستم و تو مست ز من، سهو و خطا جست ز من

من نرسم لیک بدان، هم تو رسانم که تویی

زین همه خاموش کنم، صبر و صبَر نوش کنم

عذر گناهی که کنون گفت زبانم که تویی