پاسخ : شخصی نوشته ها
بزرگ می شوم ...
هنوز حسش می کنم ، تازه ی تازه. روز شکوفه ها ساعت چهار صبح بیدار شدم و کل خانه را هم بیدار کردم " پاشیم بریم مدرسه".
حالا اما تمام شد؛ تمام آن دوازده سال ِ مدرسه.حالا دیگر شده ام دانشجو ، آن هم در غربت ، تک و تنها توی ِ درندشت ِ تهران.کنار خیلی از دوستان ِ هفت ساله و جدا افتاده از همه شان.
حالا شده ام دانشجو و تنهایِ تنها باید دفاع کنم از خودم و آن چه اعتقادم است. تنهای ِ تنها باید درس بخوانم توی ِ فضای ِ جدید و گلیم ِ خودم را بالا بکشم از این رشته ی نو.
شده ام دانشجو و چه حس ِ غریبی است این دانشجو بودن. این که از خانه ات- مدرسه - پرتت کنند بیرون ، کسی دیگر را روی ِ صندلی ات بنشانند و تمام ِ آن خنده ها و غم های ِ دسته جمعی را ازت بگیرند و حبس کنند توی ِ زمان.
و تو این روزها ، جای ِ این که خوشحال باشی غم ِ گنگ ِ دل تنگی همه ی وجودت را بگیرد و پیش ِ خودت ، خوش خیالانه ، فکر ِ تکرار ِ افطار ِ چهارده ِ رمضانِ امسال باشی. که خم شوی ِ جلوی ِ معلم ِ اول دبیرستانت و چای تعارف کنی. و بعد سینی را بگیری جلوی ِ دوستی که هر چند هیچ کدام از این هفت سال هم کلاسش نبودی ،اما دوریش ؛ حالا می فهمی که چه عذاب آور است.
برای ِ تویی که همه ی تابستان ها را منتظر تمام شدنشان بودی تا باز توی ِ کلاس پیش ِ بچه ها بنشینی ، این تابستان چقدر عذاب آور است و دوست داشتنی. عذاب ِ محیط غربت زده ی دانشگاه و عشق ِ خیال ِ خام ِ این که هنوز تابستان است و از هم جدا نشده ایم.
رسم مزخرف ِ زمانه است. زمان می رود و لحظه ها در گذر زمان به یادگار می مانند. بزرگ می شوم و خاطره ها خفه ام می کنند. تنهایی و تجربه های ِ جدید ویژگی ِ این زمانه است.