پاسخ : اصطلاحات مشهدی !
یک شعر (فکر کنم از عماد خراسانی) با گویش محلی مشهدی:
یره گه کار مو و تو داره بالا می گیره
ذره ذره داره عشقت تو دلم جا می گیره
روز اول به خودم گفتم اییَم(اینم) مثل بقی
حالا کم کم می بینم کار داره بالا می گیره
چند شب اول می دوزم چشمام تا صبح به چخت
یا به یک سمت بی خودی مات می مونه و راه می گیره
چند شب اول مثل چهل سال پیش از ای، مرغ دلم
تو زمستون بَهَنه ی سبزه و صحرا می گیره
تا سحر جل می زنم خواب به سراغم نمی یاد
هی دلم مثل بچه بَهَنه ی بی جا میگیره
می گمش هرچه که «مرگت چیه؟» کوفتی نمی گه
عوض نق می زنه و ذکر خدایا می گیره
پیری و معرکه گیری کی می گن حال مویه
داره کم کم ای کتاب صفحه ی پنجاه می گیره
هر کی عاشق میشه پنهون می کنه مثل اویه
که سوار شتره پشتشو دولا می گیره
البته این شعر تصنیفی است که محمدرضا شجریان در یکی از بزم ها اجرا کرده ؛