ولی با چه پولی؟ خودمم زده بود به سرم ... اگه تو این وضعیت پاشم برم روانپزشک چی برا خوردن می مونن ،باس دنبال اون لعنتی)شوهرش(بگردم شاید هزینه این بچه رو بتونه بده ...(شوهر معتادی ک فرار کرده ، مسلما شبگرد و جوی خواب نیست، این یاروعه رفته تو سازمان قاچاق پول ب جیب می زنه عین چی)
اون پول به جیب میزنه و من اینجا با یه نوزاد و این سرطان لعنتی باید کار کنم
خب،به ذهنم رسید که این بچرو بفروشمو همه چیو حل کنم
اما به صورت معصوم و ناز و ملوسش که نگاه کردم، حس کردم داره با چشماش ازم میخواد این کارو نکنم. چشمای زیتونی اش برق میزدن. آهسته خندید. دلم ضعف رفت. چطور میتونستم این بچه ی بی گناه رو به خاطر خودخواهی خودم بفروشم؟ اما راه دیگه ای هم بود؟ باید پول ز کجا میوردم؟ :)
حتی فکر کردن ب این نقشه پلید هم تنمو می لرزوند
واقعا امیر بود!!! تنها چیزی که اون لحظه به فکرم می رسید این بود که چشم زیتونیم(بچش) رو بزارم تو ماشینش...
بدنم میلرزید ، بعد این چند ماه طوری بهم زل زده بود ک انگار تا حالا منو تو اون زندگی کوفتیش ندیده...
یاد روز عروسی‌مون افتادم
بی اختیار زدم زیر گریه، به خاطر اون روزای تلف شده،به خاطر قول های فراموش شده، به خاطر شب هایی که تا صبح گریه میکردم ، به خاطر چرا ها و ای کاش های نامتناهی ، و همه اینا تقصیر یه نفر بود
بهت زده زل زده بود ب من،
بخاطر اینه که پیوستگی نداره،بعد دوسه ماه آپ شد و بچه ها یادشون رفت داستانو
عجیب بود که سارا بغل امیرو به من ترجیح میداد
